| De Loonse en Drunense Duinen |  |
Het werd weer eens tijd voor een wandeling in het zuiden des lands, en de keus was gevallen op het nationale park "De Loonse en Drunense Duinen", vertrekpunt Udenhout. Het regende pijpenstelen bij aankomst op het parkeerterrein. Voor de vroegkomers eerst een drankje in Bosch en Duin. Daar druppelden de andere Schoenmaten langzaam binnen. Toen de laatste Schoenmaten de Sinterklaasfile bij de Efteling getrotseerd hadden, konden we van start. Het was net droog geworden en de rest van de dag hadden we mooi weer met geregeld zon.
 |
 |
 |
Met 12 Schoenmaten begonnen we aan de wandeling, maar al snel moest één Schoenmaat afhaken. Deze onfortuinlijke Schoenmaat verdwaalde ook nog eens, zodat hij toch ook nog wat van de Loonse en Drunense Duinen gezien heeft. De overgebleven 11 Schoenmaten trotseerden de zandduinen. We doorkruisten kriskras "off-track" de zandvlakte, beklommen de duinen en kwamen zelfs nog een heuse backpacker tegen. Verder was het er leeg. In het bos waren we niet meer de enigen; we moesten regelmatig opzij springen voor mountainbikers. Daarna liepen we een stuk langs het water en wederom door het bos. We vonden daar een idyllisch Brabants huis met twee paarden er omheen. De was hing ook gewoon in de tuin, maar blijkbaar (en gelukkig) hadden de paarden daar geen interesse voor. Iets verderop kwamen we bij een restaurant in Giersbergen. Het was mooi weer, dus streken we neer op het terras. De tafel werd al snel opgeleukt met viooltjes. Toeval of niet: een Schoenmaat kwam haar ouders tegen, die met paard en wagen onderweg waren!
Daarna gingen we verder voor het laatste deel van de wandeling, wederom "off-track" over de zandvlaktes. De ruim 16 km waren snel volbracht en zo kwamen we (veel) te vroeg aan bij de parkeerplaats. Bij restaurant Boslust was het echter geen probleem vroeger te komen en konden we eerst met een drankje beginnen. Tijdens het eten werd er lekker bijgekletst.
 |
 |
 |
Een niet nader te noemen Schoenmaat schroomde niet zijn levensgeluk met iedereen te delen, waarop de opmerking kwam of hij geen afstandsbediening met stand-by-knop had... Moe en voldaan keerden we huiswaarts.
Noot van de auteur: als Jülicher heeft een wandeling in "ons" Nederland ook z'n bekoring!
Verslag: Arjan
Foto's: Arjan
Er kwam bij mij ook nog een verslag van Menno, de schoenmaat die afhaakte binnen, zodat we ook op de hoogte zijn van het verdere verloop van zijn wandeling.
Schoenmaten,
Hierbij verwoord ik mijn avontuurtje aangaande de wandeling van veertien november 2009.
Ik begon aan de wandeling met een blessure aan mijn enkel. Twee weken voor de wandeling had ik mijn enkelband verrekt. Het herstel hiervan vlotte niet, daar ik veel vocht in de enkel had. Toch ging in die periode het lopen allengs minder slecht; tot uiteindelijk goed. Met goede moed en enthousiasme ben ik betreffende zaterdag naar het startpunt gereden. Tijdens de rit nam ik mij wel voor niet eigenwijs te doen in geval van last van de enkel. De kans op pijn was niet nihil, daar wij ook over zandgronden zouden lopen.
Na een gezellige ontmoeting vingen wij aan met de wandeling. Ik werd direct met de neus op de feiten gedrukt. Het was niet te doen om het gebruikelijke tempo vol te houden. Na circa een half uur lopen, nam ik het besluit terug te gaan. Teleurgesteld nam ik afscheid van jullie, deelnemers aan de wandeling.
Ik was in de veronderstelling, dat de terugweg niet moeilijk was. Wij hadden immers nog maar even gelopen. Ik moest over de zandvlakte terug en nadien via het bos terug naar de parkeerplaats. Dat zou mij wel lukken. Mijn veronderstelling bleek al gauw overmoed te bevatten. Nadat ik de zandvlakte achter mij liet, nam de vertwijfeling toe. In het bos heb ik verscheidene paden bewandeld. Ik had wel een richtingsgevoel, edoch strookte die niet met de aanwezige paden. Na enkele teleurstellende pogingen het restaurant te bereiken zag ik twee mensen lopen. Hen heb ik gevraagd naar de richting. Deze mensen wisten mij te vertellen, welke kant ik op moest. Maar kort na het uitgaan van die richting, was ik het spoor wederom bijster. Al gauw zag ik een groep wandelaar. Ik heb hen ook gevraagd mij te helpen. Deze mannen hebben mij vergezeld naar een geasfalteerde weg, niet ver van de parkeerplaats. Bij de weg hielden wij een man aan, welke op het punt stond in zijn auto te stappen. Hem vroegen we of hij mij naar de parkeerplaats wilde brengen. Deze man stemde in. Ik dankte de groep hartelijk en stapte bij de automobilist in. Deze bracht mij inderdaad naar de parkeerplaats. Ook deze meneer dankte ik vriendelijk. Ik was heel blij, dat ik weer bij mij auto was! Nogmaals dank ik de helpers vriendelijk!!