Wandeling Schoenmaten 2 mei 2009 Vlietlanden in Midden-Delfland |
 |
Heb ik nu op 2 mei met de Schoenmaten gewandeld of is dit een droom? Nee hoor, je hebt helemaal gelijk en om dat te bevestigen volgt hier (alsnog + excuses) het verslag.
Op zaterdag, 2 mei 2009, wordt er een wandeling georganiseerd in Maasland. Wanneer een oosterling bij Maassluis al aan de zee denkt en het minste vermoeden heeft van een prachtig natuurgebied, is het Hester die ons dat gebied laat zien en doorwandelen.
Als echte Maaslander kent ze de omgeving en laat ze ons duidelijk weten dat zij gaat voor grasland en niet voor glasland. Ja, afkomstig van de boerderij kan ze haar achtergrond niet verloochenen enne...je merkt dat ze op deze polders, de vlieten en moerassige vlietlanden ook best trots is èn mag zijn! Wat is het hier mooi!!!
 |
 |
 |
Misschien onder de indruk van Hesters dreigement dat we echt niet op laatkomers gaan wachten, zijn we twee minuten voor de afgesproken vertrektijd compleet en klaar voor vertrek. Wellicht voor het eerst in de Schoenmatenhistorie?
Met een groep van ongeveer 26 mensen struinen we door het gras en over de paadjes. De gezelligheid en gesprekken komen al vlug op gang. Wat wil je, met dat zonnetje dat meer en meer begint te schijnen. We genieten dan ook van een op top Hollands landschap met die blauwe lucht en witte wolken. Af en toe ziet het ons daarbij wat geel voor ogen, want het koolzaad staat vol in bloei.
Eén deelnemer heeft het blijkbaar ook goed naar zijn zin. Het is te zien aan de duim die hij voortdurend complimenterend omhoog houdt. Ook al is de duim wit ingepakt (vanwege de kaasschaaf die raar deed), voor Stefan kan het de pret niet drukken. Sterker nog, nu hij zich wat moet behelpen is hij vlug op zoek gegaan naar een paar extra handen die hem hulp kunnen bieden. En het lijkt erop, dat het wat Stefan en Evelyn betreft wel altijd zo mag blijven.
Na een goed aantal kilometers maken we op een terrasje op het water alvast kennis met het personeel dat ons vanavond ook zal bedienen. Eén van hen is nog niet echt uitgeslapen en lijdt aan een ochtendhumeur, ook al is de lunchtijd allang verstreken. ('s avonds blijkt echter dat hij gewoon een avondmens is en maakt hij weer veel goed.)
 |
 |
 |
Iedereen doet een keuze voor een bestelling, behalve Eveline (nu de andere), die van Edwin te horen krijgt dat ze nog een cappuccino met appelgebak te goed heeft. Ze geeft aan dat dit extra lekker smaakt!
Je vraagt je dan misschien af waarom ze zoveel stukjes aan de musjes weggeeft. Tja, daar doen alle Schoenmaten aan dat tafeltje aan mee, want ze willen graag een mooi plaatje schieten van zo'n brutaal musje. En het is helemaal een kunst om zelf iets sneller te zijn dan je camera, want dan kun je ze met gespreide vleugeltjes vastleggen. Goed, de mussen hebben dus ook een goede dag vandaag. Krijgen ze niets, dan pakken ze wel. Of begonnen zij als eerste?!!! Ook de hond laat merken dat hij aanwezig is en kijkt ons af en toe smekend aan.
Weer verder met onze tocht langs het water. Je zult er maar wonen in één van die huisjes. Wat een uitzicht! Ook in het water kun je genieten, zoals moeder eend die er met haar vele kleintjes trots rond zwemt. Wij genieten met haar mee, totdat we ineens een vis aan een haak zien spartelen. Tja, dan loop je liever weer snel door. Ik (Esther) wel hoor.
Hester heeft voor een leuke tocht en een goede organisatie gezorgd. Ze brengt ons bij een pont, die je middels een draaibeweging met je hand (wel de goede kant opdraaien) aan een wiel naar de overkant brengt, al dan niet onder begeleiding van het liedje 'In een blauw geruite kiel' (euhm , wat is de tekst ook al weer?) Gelukkig doet de pont wat die moet doen, want bij de voorbereidingen liet hij het afweten en is de tocht voor Hester een paar kilometer langer geweest, dat was net teveel van het goede.
 |
 |
 |
 |
Helaas heeft deze wandeling ook tot een scheuring in het Schoenmatengenootschap geleid. Daar waar de maten met een volhardende geest samen-op-weg gingen over het smalle pad (het kerkepad Doelpad) naar de oude voorheen-Hervormde-nu-PKN-kerk, kiest een deel voor een kortere, bredere en geëffende weg, met als doel als eerste terug te zijn. Maar ook dit keer bleek weer dat zij die denken de eersten te zijn, de laatste zullen zijn.
Uiteindelijk komt iedereen voldaan op de parkeerplaats aan. Er worden een paar handen geschud van mensen die vertrekken, de rest gaat nu met de auto's naar het eetplekje aan het water. De mussen zijn geen kannibalen of ze zijn al in diepe rust, in ieder geval kunnen wij rustig en ongestoord onze barbecuehapjes gaan verorberen. Iedereen zit elkaar even verbaast aan te kijken vanwege de verbrande gezichten (nee, niet door de barbecue, maar door de zon).
Wie zou er het roodste zijn?
De honger lijkt niet zo heel groot, want regelmatig zijn er hamburgers en kippenpootjes in de aanbieding, waar niemand op toehapt. Komt het vanwege het feit dat iedereen zich te goed doet aan de friet die in meerdere schalen opgediend wordt?!
Janneke heeft het voor elkaar gekregen dat friet in ieders menu opgenomen wordt, door de restaurantbeheerder 'gewoon even lief aan te kijken'!! Nogmaals bedankt, Janneke, 't was erg lekker!
In een ondergaand zonnetje zitten we nog even uit te buiken. Sommigen vertrekken (enkelen nog helemaal naar Groningen), anderen drinken nog iets. En zo komt er aan deze droom, die toch werkelijkheid was, ook weer een eind.
De wandeling blijkt voor herhaling vatbaar. Er zijn vast Schaatsmaten die het in de winter met de ijzers onder nog een keer dunnetjes over willen doen. Nou ja, niet te dunnetjes, het ijs moet dan wel dik genoeg zijn om te schaatsen natuurlijk. Dus houd in ijzige tijden de Schoenmatenmail in de gaten!
Verslag: Esther en Hester
Foto's: Marjanne, Anja