Neerijnen-Haaften:
Gebaande en ongebaande paden…
Aan de vooravond van de 31e mei verschenen op de buienradar onheilspellende weersverwachtingen voor de regio waar we zouden gaan vertoeven – de hele dag kans op regen en onweer.. Groot was daarom de opluchting toen de volgende ochtend op de weertabellen ineens een zonnetje achter een droge wolk bleek te staan.
Enkele uren later verschenen 12 bikkels die de uitdaging van een wat avontuurlijkere wandeling wel zagen zitten op het afgesproken adres in Haaften. Het persoonlijke parkeerterrein van Han bewees goede diensten. Misschien lag het aan de belofte van koffie met wat lekkers, maar iedereen was deze dag keurig op tijd, zodat we rond half 1 ook daadwerkelijk onderweg waren naar het startpunt van de wandeling: Landgoed Neerijnen.
Assertief als Schoenmaten zijn was vooraf door één van hen meteen maar een lokale ‘Neerijnen expert’ ingeschakeld (Anja bedankt!). Bij het startpunt werden we opgewacht door de aardige organist van het opvallende gele kerkje van Neerijnen. Hij vertelde ons met plezier leuke anekdotes over het wel en wee van de kerk en het daar vlakbij gelegen gemeentehuis.
 Gedwee luistert eenieder naar onze lokale gids |
 De 12 schoenmaten die zich gemeld hadden voor deze ‘barre tocht’ |
Naarmate het verhaal langer werd, werd het verlangen naar de eerste wandelkilometer toch wel groter en met een iets groter enthousiasme dan anders begonnen we aan het daadwerkelijke wandelen.
 Schoenmaten worden losgelaten voor hun wandeling |
 De eerste meters zijn al meteen de moeite waard |
Over de bospaden van het landgoed Neerijnen liepen we richting de hoge dijk. Vanaf daar hadden we uitzicht over de Waardenburgse Killen, de Waal en in de verte de Bommelse brug.
 De ‘Waardenburgse Killen’, een natuurlijke scheiding tussen dijk en uiterwaarden |
 Uitzicht op de ‘Bommelse brug’ met in de verte de spitsloze toren van Zaltbommel |
Onder leiding van Han verlieten we niet lang daarna de dijk om de uiterwaarden in te 'duiken' . Na de 'controlepost' begon de Uiterwaarden Belevenis. We liepen door gras dat zo hoog stond dat een enkeling soms bijna uit het zicht verdween.
Sommigen waren opgelucht toen we de vlakke zandbodem bij de Waal bereikten. Over het natte zand lopend keek je zo de Waal over.
 Als een jonge hinde bedwingt een Schoenmaat elke hindernis |
|
 De lokale bevolking houdt een oogje in het zeil |
 Overwinning op de natuur!! |
Soms moesten we uitwijken voor struiken en bomen. Zo slingerde de groep zich enige tijd door hoge grassen waarin fluitenkruid en veldbloemen prijkten. Sommige romantici onder ons zagen daar wel wat in en begonnen spontaan een bosje bloemen voor de voorgangster te plukken.
 De organisatie wordt geëerd met een veldboeket |
 Een foto zegt meer dan duizend woorden |
Toen we weer bij een strandje uitkwamen was de tijd wel rijp voor een rustpauze langs het water. Deze en gene merkte op dat de schepen op de rivier vandaag niet leken te willen varen, maar voor we goed en wel waren gaan zitten, diende zich ineens het een na het andere schip aan. Het kopje thee met ontbijtkoek werd opgefrist door een regenbuitje. Toen volgde De Etappe van de dag die door iedereen en in het bijzonder door Menno met glans werd afgelegd.
Sommige schoenmaten namen liever een alternatieve route, waardoor we over een schijnbaar oneindige afstand glibberige rivierkeien moesten trotseren. Zoals altijd bleken Schoenmaten sociale mensen te zijn. Waar de een over de keien heen sprong, spreekwoordelijk gezegd dan wel, werd de ander ondersteund door spontane hulptroepen.
 Toch best groot zo’n brug, zeg maar… |
 Ook grotere hekken werden op geheel eigen wijze getrotseerd |
 Tsja...was de wandeling nu legaal of illegaal...? |
We bekeken we de brug van Bommel aan de onderkant. Trotseerden hoge hekken. Daarbij werden verschillende technieken succesvol ingezet. En waren getuigen van het bord dat sommigen vantevoren toch wel gewetensvragen had bezorgd en wellicht dat nog doet. Omdat alles doorgaat in het leven, deden wij dat ook maar. We liepen weer de dijk op, richting Haaften. Daar konden we al wandelend weer genieten van een mooi uitzicht.
 Waarheen leidt de weg… |
 Zaltbommel, een fotogeniek stadje |
 De lokale bevolking geniet van het uitzicht |
 We naderen het einde van de tocht: Haaften city |
Na een iets minder boeiend intermezzo van fabrieksgebouwen kwam Haaften in zicht. De regen begon toen weer lichtjes te vallen. Terwijl sommigen op een bankje op de dijk wat bijkwamen van de ontberingen ging de rest van de groep nog even de mooie Haaftense uiterwaarden in voor een laatste groene kilometer.
Inmiddels was de tijd toch harder gegaan dan gepland. Na een schoenenwissel c.q. -poets-, WC- en opfrissessie trok de groep enigszins uitgedund naar De Rotonde, een kindvriendelijk restaurant dat allerlei lekkers op de kaart had staan. We waren het erover eens dat gezinnen met toekomstige schoenmaatjes erg in hun sas zouden zijn in dit restaurant. Kinderen konden zich buiten zo goed vermaken dat de ouders er werkelijk geen omkijken meer naar hadden. Sommigen braken het hoofd over wat er allemaal voor lekkers beloofd werd op de menukaart. Maar het is helemaal goed gekomen, de toegift van meer dan 20 euro gaf toch aan dat er tevreden mensen naar huis gingen. Of zou het aan een persoon gelegen hebben die een oogje op de serveerster had?! In ieder geval lieten we de serveerster vrolijk glimlachend achter toen we elkaar gedag zwaaiden.
Verslag: Eveline, Han
Foto’s: Anja, Eveline, Gerard B.